Weer een klein stukje verder (Met een blauwe kont)

Hoi iedereen die onze verhalen op de voet volgt!

We hebben weer eens een computer met internet gevonden, dus zijn we maar weer gaan schrijven. Even kijken hoe lang we het deze keer kunnen krijgen (We zijn allemaal erg moe, aangepast aan het plaatselijke slaapschema: Van erg vroeg 's ochtends tot erg vroeg 's avonds);

Donderdag: Vandaag zijn we naar Rinca geweest, de schatjes van hagedissen die we op Komodo tegenkwamen waren toch echt iets te klein om mee thuis te komen (Verhalen dan, we mochten er geen meenemen, jammer...), en volgens iedereen was Rinca veel interessanter. Met twee andere Nederlanders 's ochtends lekker vroeg op de boot vertrokken, twee uur varen (Renee werd niet eens ziek!) - Niet ontbeten, dus we zijn maar aan een koekjesdieet begonnen. Op Rinca aangekomen zagen we meteen al weer wat apen rondscharrelen in de mangroven rond de aanlegplaats. Wat verder inland (2 minuten lopen) al weer onze eerste varaan; Ongeveer even groot als die op Komodo, waar we een half uur foto's van hebben gemaakt, hier besteden ze er niet eens aandacht aan.

Meteen een Gids/Beschermengeltje geregeld, weer zo'n heel erg klein ventje met een geruststellend grote stok, deze praate niet echt veel engels, maar kon wel mooi alle riedeltjes opnoemen (The eggs average about 8.3 cm in diameter... blablabla :P). Halverwege het Ranger station zagen we de eerste varaan al, een flink beestje, zo'n anderhalve meter lang. Bijna niet te zien, als de Ranger niet had gewezen waren we erlangs gelopen. Hij/Zij lag lekker van de zon te genieten, we zijn maar snel doorgelopen, want rond de keuken van het kamp lagen er nog zo'n zes flinke reptielen van de schaduw te genieten, waarvan eentje een hoofdprijs: Een mannetje van in de 40, bijna 3 meter lang. Ongeloofelijk prachtige (En angstaanjagende) beesten, maar ze lagen lekker rustig, we kwamen al snel weer veel te dichtbij om foto's te maken, en werden toch maar door de ranger geroepen, we gingen lekker wandelen.

We wisten van tevoren al dat we zoveel dragons zeker niet zouden zien op de wandeling, dit kon je niet echt overtreffen; Maar nog steeds, een prachtige wandeling, Rinca is echt veel mooier dan Komodo (We kunnen het net zo goed 'Rinca Dragons'  noemen) - Wel een paar Waterbuffels gezien, eentje was al gebeten door een veraan, en liep er lekker mank bij.  Ook een redelijk kleine varaan gezien, maar vooral genoten van de tocht. De gids wist het ook niet echt meer helemaal (Are we halfway? Yeeesss! - Waarna het nog een klein halfuurtje lopen bleek te zijn...), jammer, want we hebben in Labuanbajo zoveel mensen gezien met 10x de woordenschat, die maar al te graag Ranger wilden worden.

Terug in het dorp besloten we de grote varanen nogmaals te fotograferen, alweer een beetje te dichtbij, maarja, za lagen daar zo lekker loom niets te doen. Op een gegeven moment kwamen er twee wat kleinere dragons aanwandelen, wij natuurlijk meteen filmen, en wel van zo dichtbij mogenlijk. De grote varanen in de schaduw waren echter niet zo gediend van nieuwkomers, en een van de beesten maakte een razendsnelle sprint om de kleintjes weg te jagen. Heel indrukwekkend, absoluut prachtig om te filmen: Waar het niet dat wij er zo'n beetje exact tussenin stonden. Sprinten als Lassie! Mark heeft nog nooit zoveel inspanning geleverd in zo'n korte tijd. heel erg gelukkig was onze gids nog even meegekomen, en met zijn grote stok sprong hij onmiddelijk tussen ons en de veranen.

Ik ga een beetje korter schrijven, want het word wel een heel erg lang verhaal. na Rinca zijn we nog even gaan snorkelen, de eerste plek was redelijk leeg, maar wel lekker veel vissen (En heeeeeeeeel veel zeeegels) - Maar al snel zijn we naar een klein eilandje gegaan, niets meer dan een steil heuveltje, een strandje en 3 boompjes, en op de een of andere absurde manier, een paar berggeitjes. Hier zijn we lekker gaan snorkelen (Behalve Robin, die besloot een berggeit te worden en te gaan klimmen) - Achteraf nog eventjes lekker in de zon gelegen, een beetje geschreven enzo.

Vlak voor zonsopgang naar een mangroveeilandje in de buurt gegaan, hier zouden 's nachts de Flying Foxes (Vliegende Honden, absurd grote vleermuizen, vleugels van een 30-40cm ofzo.) uitvliegen naar het vasteland om te gaan jagen. Prachtige zonsondergang, en na een tijdje kwamen een paar vleermuizen opvliegen, eerst een, toen twee, toen een stuk of tien tegelijkertijd. Dat vonden wij al veel, zeker toen ze boven ons vlogen, en ze toch wel redelijk groot bleken te zijn. We zaten onze camera's al veel te vroeg vol te schieten, een paar minuten later was de lucht compleet vol met duizenden, tienduizenden vleermuizen. We zijn nog een tijdje met de boot op volle vaart met ze meegevaren, en uiteindelijk lekker naar huis gegaan. De hotelbaas was erg blij ons te zien, we waren 's middags niet thuisgekomen, en ook al niet voor het avondeten, en het was al bijna elf uur! Hij was helemaal voor ons opgebleven.

Vrijdag:

's ochtends lekker veel te vroeg opgestaan, om 8 uur zou onze local (Paul) ons ophalen voor de Caci Dance. Om iets over 8 kwam hij ons vertellen dat het toch pas om 10 uur begon, lekker voor niets opgestaan. Toch nog maar even een paar uur met een andere Nederlander gepraat (Echt, Nederlanders zitten overal, je kan ze echt niet ontwijken!) - Om 10 uur kwam Paul terug, het dansen begon echt pas om 11 uur. Nog maar een uur gewacht. Nu begon het dansen pas om 1 uur, maar we zijn toch maar alvast die kant opgelopen.

Op een strandje in de buurt waren heel veel locals samengekomen om naar het dansen te kijken (Blijkbaar de zoveelste verjaardag van de stad, en dat moesten ze vieren!) - Voor next to geen geld toch maar even wat heerlijke snacks genomen, natuurlijk weer op de foto met de dames van het kraampje (Want ze moesten toch echt laten zien dat er blanke mensen, die al flink bruin (Of in Mark's geval, rood) zijn, bij hun kraampje kwamen eten.) - En toen naar de dansvloer gegaan.

Caci Dance is een vreemd soort vechtsport. Twee groepen tegen elkaar, ze dragen allemaal een soort houten helm, veel doeken om het lichaam heen, en ze waren allemaal dronken (Tegen de pijn). Een van de vechters had een schild, en een meterslange gebogen stok met touw), hij mocht alleen zichzelf verdedigen, niks anders. De andere had alleen een korte zweep, hij mocht een keer, en niet vaker dan een keer, een aanval uitvoeren. De andere moest die dan blokkeren. Blijkbaar is het echte doel om de tegenstander in een oog te raken, maar voor deze demonstratie deden ze dat niet. Een jongen die niet snel genoeg zijn schild op de juiste plek kon krijgen had wel een prachtige diepe, bloederige snee over zijn complete lichaam, en werd na een klaagzang wel redelijk snel verwijderd. Veel geschreeuw, veel gedans, en veel ceremonie. Toch maar een klein slokje van de lokaal gebrouwen palmwijn geprobeerd, de locals atten het zo achterover, maar wij nemen het risico niet.

Weer een paar snackjes gepakt, en weer lekker terug gegaan naar het hotel. De straat verder ingelopen en lekker wat inkopen gedaan, we moesten toch wel zeker een 5 uur door het regenwoud lopen. Heel veel water, heel veel eten, heel veel cadeautjes voor het dorp waar we morgen naartoe zouden gaan.

Zaterdag:

Weer ongeloofelijk vroeg opgestaan, spullen gepakt, en maar wachten op de bus. We zouden door Jeffrey (Nee, we spellen het echt goed) op de bus gezet worden, zodat hij onze bagage in bewaring kon nemen, en die later weer afleveren. 7 uur, en de bus was er: Geen Jeffrey. De bagage toch maar achtergelaten bij het hotel, met enige tegenzin, en in de bus gestapt. Renee natuurlijk weer lekker voorin, geen idee hoe haar dat toch altijd lukt. Jeffrey gebeld over de bagage, hij dacht dat het om 8 uur was, maar zou het voor ons ZSM oppikken.

De bus was redelijk comfortabel, alhoewel redelijk druk, meer dan de helft van de stoel van Aniek werd door een Indonesische vrouw ingepikt. We hebben ook echt een van de enige dikke mensen in heel Indonesie getroffen om naast ons te zitten, naja. De bus was al snel bezig met alle voorbijkomende trucks vragen of ze naar Denge gingen (Het dorpje waarvanuit we naar Waeraebo zouden lopen.) - Uiteindelijk een gevonden.

Die trucks zijn ook redelijk speciaal. Gewoone flatbeds, met een houten kooi eromheen. 7 keiharde banken, waarvan de laatste geen rugleunig heeft, en iedereen die niet het geluk heeft om op een bank te zitten, mag zich lekker aan de zij/achterkant vasthouden, of op het dak gaan zitten, voorzover dat niet door baggage (Rijst, hout, en levende kippen) word ingenomen. Wij natuurlijk weer de enige bankjes zonder kussentje.

Klinkt pijnlijk voor de kont? Is het ook, en beeld je nu een weg in waarvan ongeveer de helft is gereduceerd tot de onderlaag door de regenval, de enige auto's die hier kunnen rijden zijn terrreinwagens en de trucks, de rest zou na een paar kilometer geen vering meer overhebben.

De truck was best wel mooi, maar stopte om de een of andere reden al in Dintor (Dorpje bij de zee, anderhalf uur lopen van Denge) - Gelukkig werden al snel enkele brommertjes opgetrommeld, en hebben vier jongens ons, met baggage naar boven gebracht, echt prachtig vanuit zo'n motor, bijna jammer dat we er zelf geen gehuurd hebben.

In Denge werden we begroet door de vrouw van de plaatselijke schoolmeester (Die een soort homestay heeft, en enigzins Engels kan) - Heerlijke koffie gehad. Uiteindelijk maar even het dorp Denge ingelopen (Het huis van de leraar, Blasius, was aan de rand gebouwd, en duidelijk een van de meest luxe.) - De plaatselijke dorpskiddo's lieten al heel snel hun spelletjes in de steek om om ons heen te dartelen, en vooral op de foto te mogen. Toen we ze een fotocamera te leen gaven werd het al helemaal te gek, en uiteindelijk moesten we ons tripje door het dorp maar afblazen. Ergens trokken de 40 kinderen die we als escorte meenamen toch wel heel veel aandacht. De rattenvanger van Hamelen had geen fluit, gewoon een digitale camera!

Toch maar teruggegaan naar onze homestay, lekker avondeten gehad (Rijst... Alles in de binnenlanden is een combinatie van rijst + groenten/mie/kip - Verschillende combinaties op verschillende tijdstippen, ontbijt, lunch en avondeten...) - Allemaal erg lekker, alhoewel de kippetjes allemaal zo dun zijn, dat de kluifjes wel heel erg veel moeite kosten. Nog wat geschreven, en lekker vroeg gaan slapen, morgen naar Waeraebo! Blasius kon niet met ons mee, hij moest Maandag al weer vroeg aan het werk. Ook bleek de 5 uur durende trektocht naar Waeraebo volgens hem maar een uurtje of 3 te duren, zijn neefje zou ons de weg wijzen.

Zondag:

Nogmaals vroeg opgestaan, ontbeten (Rijst!), en op weg! Echt een regenwoud in, veel te warm, veel te vochtig, en het pad veel te glad, steil en smal. Echt een prachtige omgeving, met waterval en al (We hadden bijna een efteling-muziek-paddestoeltje verwacht: zo perfect) - Jammer dat alle aandacht toch naar onze voeten uitging, om maar niet uit te glijden, want onze gids rende er met zijn slippertjes wel in een rotvaart doorheen. Binnen een paar minuten waren we al allemaal zo bezweet als Mark normaal is. Na een kwartiertje konden we ons eigen zoutwatermeertje beginnen. De gids bleef volhouden dat Waeraebo links over de bergtoppen heenlag, nog een ellendelang end lopen, opeens een bocht naar rechts, en in de verte, iets lager dan ons uitkijkpunt zagen we de toppen van de hutjes van Waeraebo.

Veel dichterbij dan we hadden verwacht, en zeker omdat het allemaal omlaag liep zijn we in een rotvaart doorgelopen naar het dorp, totale reistijd, met pauzes, 2:30 - De helft van wat de reisorganisaties ons vertelden. Wel doodmoe, op de een of andere manier kunnen de locals deze tocht met gigantische flessen benzine op de schouder maken.

In Waeraebo werden we ontvangen, en de grootste van de woningen binnengeleid. Daar woonden 8 families samen. De kussens werden voor ons klaargelegd, en een beetje verdwaasd zijn we maar gaan zitten. We hebben onze cadeautjes maar aangeboden aan een van de wat oudere mannen die enigzins engels sprak. Iedereen leek er nogal verdwaast over, al snel zagen we waarom, het dorpshoofd moest nog arriveren, we hebben de rest van de cadeautjes maar aan hem gegeven, en de eerdere giften werden al snel doorgesluist naar hem. Mark en Robin hebben toch maar een sigaret meegerookt uit beleefdheid. Toen maar wat koffie gedronken (HEEL LEKKER!), en de dag doorgebracht. Vooral met buiten zitten en kijken wat er nu eigenlijk in zo'n dorp gebeurt. Ongeloofelijk veel dingen die gewoon compleet anders gebeuren dan bij ons; De dieren die loslopen, iedereen die er een beetje op let, de vruchten en noten drogen, verzamelen en alles, en vooral iedereen die erg geintereseerd was in wat wij nu eigenlijk deden.

's Avonds in de hut hebben we de kinderen breaklights uitgedeeld, die Aniek mee had genomen, fantastisch! Echt bijna magische dingetjes voor hun, zelfs de volwassenen (En zelfs de dorpsoudste, zelf ook al een man van in de 80) droegen trots de lichtgevende armbandjes. Om 9 uur ging het vuur uit, en zagen we nog steeds overal bandjes rondlopen - Toch maar lekker vroeg gaan slapen, als je moe bent slaapt zo'n houten vloer helemaal prima.

Maandag:

Alweer heel vroeg wakker geworden, van de hanen, en van de rochelende dorpsbewoners (Er is iets met dat vanaf je jongste jaren in de rook van sigaretten en houtvuren (Geen schoorsteen) zitten dat niet echt helemaal goed is voor je longen.) - En lekker ontbeten (een keer raden) - De bandjes waren nog steeds om, en gaven nog een zielig klein beetje licht. Toch mar langzaam ons vaarwel gemaakt, en naar beneden gelopen.

De weg naar beneden was een stuk makkelijker dan naar boven, alhoewel we het wel heer erg voorzichtig moesten aanpakken. Het gidsje probeerde snelheidsrecords te vestigen, maar Nederlanders en gladde klei en rotsen op een berghelling gaat nu eenmaal niet zo snel.

In Denge moesten we wachten tot de volgende ochtend voordat de truck ons weer kon ophalen. Toch maar even een middagdutje gedaan om de tijd door te komen - Toen we wakker werden bleken er nog 6 Nederlanders te komen die de volgende dag naar Waeraebo zouden gaan (Heel toevallig, wij waren ook maar de 513-516e bezoekers sinds 1995) - Het bleken een groep mensen te zijn die toch wel erg niet gewend waren aan zo'n reis (Eigen truck afgehuurd, 3 porters gehuurd om de helft van hun gigantische tassen naar boven te slepen, giebelmeiden die toch echt niet naar dat vieze toilet gingen etc. etc.). Na het avondeten hebben we zoveel mogenlijk korte quotes en gebeurtenissen van de vakantie opgeschreven, we zijn bang dat we er een paar vergeten! Toen toch maar gaan slapen, die ochtend zou de truck op 4:30 vertrekken.

Dinsdag:

Verschrikkelijk vroeg opgestaan (Klinkt bekend?) - En gewacht op de truck. Naar goede Indonesische gewoonte kwam er natuurlijk weer geen opdagen, en hebben we om iets voor zessen een bemo naar dorp wat verder genomen, daar zou wel een truck langskomen.

Na een klein uurtje in de bemo werden we afgezet, natuurlijk perfect op tijd voor alle schoolkinderen, die 4 westerlingen veel interessanter vinden dan hun eerste schooldag niet te laat komen, ook de volwassenen kwamen kijken, en we haden, alweer, een half dorp verzameld. Een kwartiertje later kwam de truck aan. Renee veroverde ongemerkt een plaatsje voorin, Mark en Aniek vonden een bank met rugleuning en kussentje, en Robin houd nog steeds vol dat het op het dak echt veel comfortabeler zit (Aniek heeft het ook geprobeerd, maar verklaarde het na 200 meter tot suicidaal, en vluchte naar beneden.) - Al snel stopte de truck voor het inladen van meer baggage.

Een luid gegil naast de truck. Een zwijn werd vastgebonden, en zonder al te veel subtiliteit of ceremonie in de achterkant van de truck gesmeten, zodat Mark nog maar de helft van zijn beenruimte overhad (Die helft begon ook redelijk snel te krimpen, varkens produceren over de uren nogal wat ontlasting...) - En maar weer verder, dit keer met een varken aan boord. Na een anderhalf uur lag Renee lekker te slapen, waren Mark en Aniek al helemaal beurs, en werd Robin toch maar naar beneden gejaagd, het dak was nodig voor een lading hout, en een veel te grote Hollander pastte gewoon niet meer. Nu was er beneden een bank met 3 Nederlanders, een varken, en twee Indonesiers, die minder problemen hadden met gewoon op het varken gaan zitten.

Een paar hobbelige uren later kwamen we in de terminal van Ruteng aan, Jeffrey stond met onze baggage, en een auto klaar, jammer genoeg had hij een paar dagen terug Malaria gekregen, en kon hij ons alleen vandaag vergezellen, hij zou ons aan een andere bestuurder/gids overdragen, die jammer genoeg geen Engels kon. (Jeffry zag er niet zoooo ziek uit, we vermoeden dat hij nog een klusje had, maar naja...) - We hebben onze spullen in het hotel gedumpt, gezeurd dat we toch echt niet gingen betalen voor een veel te dure kamer, en zijn lekker rond Ruteng gereden (Ruteng is de grootste marktplaats in de buurt, verse groentes, bootleg DVD's, stukken vlees, en verse haaien op een rijtje). We weten nu waar al die rijst die we elke dag 3 maal krijgen vandaan komt: Er ligt een vallei VOL met rijstvelden rondom Ruteng, prachtig panorama. Toen maar een afspraak gemaakt om morgen om 8 uur 's ochtends te worden opgehaald.

8 uur, het klinkt bijna als uitslapen... Geniet van de foto's, en alvast heel erg bedankt voor al die mooie reacties, volgens mij gaan wij lekker naar bed.

Aniek, Renee, Robin & Mark

p.s. Excuses voor de veel te lange post, robin kan niet kort schrijven.

p.s. Wouter, ik smeer inderdaad zonnecreme factor 50 kids als lassie bij de gedachte aan Jorn :-)

p.s. Mechteld, goed dat je al aan je case begonnen bent! Wens je zus maar veel plezier op Bali!!!!,

p.s. Henriette + fam veel plezier in Frankrijk!!!